Het begin van de oorlog heb ik onthouden als chaos thuis, beelden van die periode zijn maar vaag. Maar vanaf een jaar later tot het einde van de oorlog, kan ik me nog elke dag herinneren. De beelden van het bezette Polen kan ik me nog steeds voorstellen alsof het allemaal gisteren gebeurd is. Mijn kleuterjaren, dat waren het bezette Warschau: geweld, arrestaties, gehuil. In augustus 1944 was het opstand in Warschau. Mijn 'kleuterschool' liep ten einde en de 'basisschool' begon. In het ziekenhuis waar mijn moeder werkte, waren ongeveer drieduizend zieken, gewonden en personeelsleden. We verbleven er tijdens de opstand. De Duitsers vermoordden er alle zieken en het grootste deel van het personeel. Slechts tweëenvijftig mensen hebben dit overleefd, waaronder drie kinderen: ik, mijn broer en mijn nicht. De andere kinderen werden voor onze ogen vermoord. Een meisje, waarmee ik goed bevriend was, zag ik op de trappen liggen met een verbrijzeld hoofd. Overal lagen verse lijken. Het gevoel, wanneer je met je blote voet op een warm lijk stapt, zal ik voor de rest van mijn leven onthouden. Vanaf dat moment heb ik geleerd het leven te waarderen. Deze wrede beelden hebben mijn houding tegenover het leven en de wereld bepaald. Het is goed te beseffen dat zo een 'experiment' uitgevoerd op kinderen, vanuit psychologisch standpunt waarschijnlijk leidt tot zware psychische letsels. Men moet veel begrip hebben voor mensen die als kind tijdens een oorlog hebben geleefd. Zij hebben het recht om anders te zijn. Ook bij mij heeft de oorlog sporen nagelaten. Vooral een afschuw van geweld en gruweldaden. Een gebrek aan afhankelijkheid van geld en aan interesse om een carrière te maken.

Ik ben geboren en ik leef als een eenzame ster in het heelal. Misschien zijn de zon, warmte, leven en vreugde de eerste en belangrijkste waarden van de mens. Er is geen twijfel dat er ergens in de wereld van de natuur een verborgen gebrek schuilt. En dat is goed. Want hoewel ons geluk niet eeuwig kan blijven duren, zal ons lijden ook niet eeuwig duren. En zo is het goed, want de tijd vervult een dubbele rol in ons leven. Wanneer we vechten om het geluk te bereiken, is de tijd onze vriend, maar wanneer je het geluk in handen hebt, wordt de tijd onze vijand. Dan is het voor ons een onvermijdelijk bederf. Wijsheid is leren gelukkig zijn in de schaduw van de dood en met het bewustzijn dat elke dag ons een beetje schoonheid, gezondheid en een deel van het leven wegneemt. Eén van de belangrijkste geheimen van de menselijke geest: verlangen naar onsterfelijkheid. Mijn 'onsterfelijkheid' is bijna voltooid. Ik zal 'leven' zolang mijn schilderijen zullen bestaan. Het gaat er nu om wat voor onsterfelijkheid dat zal zijn?! Wat ik vandaag te zeggen heb, zal dat ook nog belangrijk zijn voor de mensen die na mij zullen leven? Wat ik vandaag doe, zal dat nog belangrijk zijn voor de mensen van de eenentwintigste eeuw en later? Op deze vragen heeft niemand een antwoord. Ik blijf dus verder schilderen met de volle overtuiging dat het toch iets zal uitmaken en ik wil alles geven wat ik kan. Ik heb altijd het gevoel dat ik meer kan dan ik doe. Ik wil niet schilderen voor de roem, voor het succes. Ik kan enkel schilderen voor iemand. Liefde kan de bron zijn van het geluk, maar eveneens van grenzeloze eenzaamheid. Toch kan ik me geen leven voorstellen zonder liefde. Om te leven, om te creeëren, moet ik liefde geven en liefde krijgen. Zonder dat lijkt het leven zinloos.

Ik wil concurreren met de menselijke verbeelding en de voormalige vorm van de schilderkunst herstellen. De vorm, die door de aanhangers van avant gardistische bewegingen in de schilderkunst geprofaneerd wordt. Ik ben van mening dat er geen indeling bestaat tussen 'oude meesters' en 'avant garde'. Er is enkel een indeling in 'meesters' en 'de rest'.

Elk van mijn schilderijen zou ik nog eens kunnen herschilderen, zoveel onvolmaaktheden en fouten zie ik er nog in.

Welke techniek moet men gebruiken, zodat de schaduwen zouden glanzen, zodat men zelfs het zelfde effect zou bekomen als de lichtweerkaatsing op het schilderij van Rembrandt De man met de gouden helm, wetend dat het geheim van deze glans niet berust op het gebruik van witte verf, maar op de kennis van splitsing van licht, die Rembrandt nog voor Newton heeft doorgrond. Rembrandt dopte een ronde penseel langs drie kanten in verf: hemelsblauwe, roze en een soort groene, waarna hij zijn penseel doortrok en tegelijkertijd ronddraaide. Drie dunne lijntjes verf rolden zich op in een vlecht. Er verscheen een glans, die veroorzaakt werd doordat de drie spectrumkleuren zich met elkaar verbonden tot een wit licht. Dit resultaat is enkel een optische illusie, want indien men deze kleuren op een palet zou mengen, zou men enkel een grijze tint bekomen.

Ieder artiest, zelfs één die weinig succes heeft gehad, noch tijdens zijn leven, noch na zijn dood, zal ooit zijn biograaf vinden. Dat gebeurt gewoon.